O Agasallo de Anya

Como Sabela llo dedicou a el, O Rato Fumador quixo se-lo primeiro da casa en ler "O agasallo de Anya". Foise para o seu cuarto-naveta e alí comezou a lectura, mais como o librazo se lle facía un pouco grande para lelo no seu xergón, okupou o sofá dos humanos que vivimos na súa casa e alí rematouno. Gustoulle moito. Dixo que daban ganas de procrear agora de vello para poder lerlles o libro ós ratos dende pequeniños. Moitos PARABÉNS, Sabela.

I Mostra de curtas de Muimenta

Querido Godot

CARTA D'AMOR PER A UN EXTRATERRESTRE

Hei...!!! Que pasa, estimat Montilla!?! Non pensarías que xa me esquecera do uso despectivo que fixeches de Nós, os galegos, no Parlamento! Se tardei tanto en escribirche esta carta de amor debeuse soamente ao moito tempo que me levou planificar a miña fuxida polo camiño a_Teo. Mais despois dunha curta e axitada viaxe no cacharro de teletransportación mercado polo “Ministerio de Novas Tecnoloxías” da R.C.E.L. á consellería de turno da Xunta, xa estou na túa terra de adopción.

Cataluña... Outra vez♫... O segundo que fixen ao chegar foi pescudar o por que do accidentado traslado, chegando á conclusión de que como o último en usar a cápsula espacial fora o sheriff Feijóo para asistir a un mitin de A.S.C. (si, poño as iniciais como fan na prensa local con algúns delincuentes), algo estraño debera ocorrer no proceso de desintegro-reintegración para que un “sentimento” invisíbel, que quedou no ar e que cheiraba a incenso, se fundise comigo na seguinte viaxe, dando como resultado que, ao chegar a “El Prat”, o primeiro que fixen foi dicirlle ao aduaneiro “si me hablas en catalán, te voy a hablar todo en gallego” (terra trágame).

Viaxei de Lugo a Barna para ver á miña moza, que vive aquí, nos sumidoiros do túnel do AVE que pasa por debaixo da obra inacabada máis emblemática de Gaudí (unha mágoa tanto talento arquitectónico desaproveitado en prol da Igrexa). Aproveitando a miña presenza na Cidade Condal, uninme a unha concentración de protesta contra a construción do citado buraco, mais non por medo a que se produza algún derrubamento na agora consagrada Basílica, senón polo impacto ambiental que produce nos sumidoiros, o noso hábitat underground-natural nas cidades. Como se non tivésemos xa dabondo coa rede de galerías do subway! Foi un pequeno fracaso, pois agardábamos a asistencia duns 200000 animais, e entre teipas, ratas e algunha que outra tartaruga mutante non chegamos aos 16000 bechos (e non había policías). No tema do derrubamento do edificio superior xa andan inmersos os ratos científicos cataláns, traballando nun proxecto de manipulación xenética para a creación dunha superrata que roia pedra, aceiro e formigón no canto de papel, para ir triturando os piares da Terra... Ui, deixeime levar, quería dicir os piares da familia... Non, da Sagrada Familia.

Pensaba, e volvo contigo, Monti, que andarías moi liado coa campaña electoral. Mais xa me contaron os meu colegas d'aquesta terra que como non contas con repetir mandato, andas a preparar oposicións. Oposicións para entrar no partido de Rosa Cero, sen dúbida. E dentro desta preparación podemos enmarcar o comentario que nos molestou. Un consello: vas ter que esforzarte un pouco máis, probar insultos máis fortes, xa que polo de agora non superas a “nota de corte” para o aprobado-ingreso, que esa púxoa ben alta a túa amiga Rosa. Pódelo intentar con que “somos transparentes, teimudos, tercos coma mulos”♫... Ou xa directamente con que “Galicia es una mierda”. Ánimo, ti podes!

Dos pobos irmáns, neste caso dos Paísos Cataláns, fálase con agarimo. E para que tomes nota, vou recorrer unha vez máis á intertextualidade, apoiándome nun artigo publicado por Ramón Chao fai xa uns anos, cando aínda non o censuraran n'A coz de Galicia. Pero iso será na próxima entrada, que esta xa se fixo longa de máis con tanta paixón desbordada.

PS: Como mostra do meu amor, regáloche a cápsula de teletransporte para que viaxes na busca doutros extraterrestres.

Até o infinito e máis aló.......... Non, caminho a Teo

Moito deu de si o xogo gráfico comparativo candidato-axente do MI6 da pasada campaña electoral, nótase que os publicistas non “tiveron que demandar ás súas musas por non seren avións”. Unha mágoa, pois se non fosen tan sobrados de imaxinación poderían caer no chiste fácil, e que ben quedaría nos cartaces aquilo de “My name is Núñez, Alberto Núñez”. Mais non, quedou só en Feij009, aínda que a min se me antollaba máis axeitada a comparanza do Míster Bean galego con Anacleto axente secreto.

En fin, o candidato xa é presidente (Galicia es una mierda) e entre el e os seus conselleiros andan a meterse noutra lea, dalgún xeito tamén con referencias cinematográficas, xa que emulando a Buzz Lightyear queren alongar o Xacobeo “até o infinito e máis aló”.

Dese globo-sonda que soltaron hai unhas semanas poderíase deducir que vai haber algunha baixa entre os 10+1 apóstolos do equipo de goberno, pois se a ocorrente idea de estirar o ano santo saíu dalgún deles, só puido ser debido aos efectos secundarios do abuso desa substancia fumábel prohibida e ás veces receitada para calmar as dores da fase terminal dalgunha enfermidade incurábel. E, ou se equivocaron coa dose ao receitarlla ou tomouna máis a miúdo do prescrito. Non, sería unha dedución errónea, os conselleiros seguramente gozan de boa saúde. Estarían as alucinacións producidas pola inxestión dalgún fungo alucinóxeno? Ou terían máis que ver con que a persoa en cuestión (no canto de mirar para o ceo e de paso ver se ao teito lle fai falla outra capa de pintura, buscando alí a inspiración, como facemos os roedores aos que nos gosta Serrat) saíu de San Caetano en busca das musas e ao se atopar sen tabaco a saber o que faría coa herba dos xardíns?

Grrr..... Raiba... Pero non lles abondarán doce meses de cando en vez? Non, é que desta volta a olimpíada duraría once anos e non se ven capaces de aturar o estres que lles produciría tan longa e angustiosa espera.

Grrr..... Xenreira... Teñen un negocio tan ben montado que as pequenas tendas coma o ultramarinos de Manolo Simal acabarán por pechar (bueno, esa xa pechou por defunción, pero non do dono do local).

Daralles tempo de falar do asunto con su Santidad o vindeiro día 6 na súa visita lóstrego a Compostela, que debido á “crisi” será curta en tempo, que non en presuposto. Dános igual. O certo é que a algúns tamén nos parece curta, pero por distinto motivo: ese día, se me dou camuflado no recheo do asento dianteiro esquerdo do carro dos humanos, marcharei con eles camiño a Teo, a un evento alternativo á visita papal que durará só 7 horas 45 minutos, o mesmo que a mesma. 

QUE CHOVA!!

A miña moita amizade polo alleo levoume desta vez, pasando por Rock de Serie B, á revista Arraianos. Alí roubeille a Carlos Codias esta lucida e lúcida crítica das Ataque Escampe, que o que escribe subscribe.

A primeira vez que escoitei aos Ataque Escampe en concerto foi como se me atopase a min mesmo, con dez anos menos e bastante máis talento e formación musical da que tiña eu daquela, facendo realidade o eterno soño frustrado dun adolescente revolucionario que quería facer música caralluda para que o seu vello lle dixese algún día que todo aquilo era unha puta merda. Dende entón, esta banda arraiana, coas raizames no barrio compostelán de Vista Alegre e as pólas máis altas da árbore chegando á costa oeste dos Estados Unidos, xa leva catro discos editados.

Cada vez soan máis luminosos e felices, brothers, máis retranqueiros pero igual de artesanais có licor café matador de mosquitos. Dende Ed Wood e a invasión dos paraugas asasinos (2007) até A grande evasión (2009) chove seguido nas cabezas librepensadoras destes discípulos heterodoxos de Andrés do Barro, Peckinpah, Xil Ríos e Vidal Bolaño. Pero no medio desa chuvia infinda de ideas e de sons ben enfiados e de letras afiadas, non podemos esquecer a treboada de Galicia es una mierda (2008), con sermón incluído, o interludio erótico festivo de Galicia es una fiesta (2008), o seu premio GZ Crea e a posta en funcionamento da Plataforma A Regueifa.

No seu último disco, que é do máis destacado do ano no panorama galaicopopeiro, hai orixinalidade, videoxogos, cinema e mesmo algo de filosofía oriental: todo o que cae na rede é peixe, que pode rematar na ecléctica cocteleira de retranca vitaminada que xa é marca da casa destes regueifeiros galegos e universais. Velaquí temos unha música feita con sensibilidade e agarimo, un produto orixinal e exportable, un rock de serie B que arrecende a viño de taberna pero que baixa coa suavidade intensa da mellor augardente vella de Ludeiros.

Carlos Codias